Кінулі мы ветру сьцежкі-межанькі.
Пасумнела на старых кутах.
Зіхаціць з канца ў канец аб’езджаны,
выліты асфальтам шлях.
Кліча да вандровак, сьмелых вылетаў,
вырывае птушанят з гнязда,
каб зь вясьняным, самым першым выраем
з жураўлямі іх вярнуць назад.
Кліча дом сьцяжынкаю пратоптанай.
Маці стомлена дамоў пайшла.
Зноў трывожаць сэрца тыя клопаты
з наднямонскага радзімага сяла.
Здаецца, ступіш – і зямля загутарыць,
загамоняць сьпеўна каласы,
сьцежкі зноў зазелянеюць рутаю,
птушкі мераюць завоблачную сінь.
Бацькаў зруб, акраец жытні хлеба,
цішыня, ахвочай працы час.
I дымок над хатамі да неба,
і руплівасьць матчына аб нас.
Сэрца, нібы яблык, налілося
буйным сокам роднае зямлі.
Сонца ўсюды. Кос вярбовых россып.
Хлеб з прыполу роднае зямлі.
Восень зноў. I жураўлі цыбатыя
Адлятуць у край чужы наўпрост.
Толькі мы душой з сваімі хатамі.
Бо арлы не пакідаюць гнёзд.
|
|
